Miesięcznik "Menażeria"

Mój dziadziuś jest stary. Właściwie zawsze był. Zawsze miał siwe włosy, krzywe palce i drobniaki w kieszonce na piersi. Pił piwo, zabijał koguty i kosił trawę kosą. Miał stare pomarańczowe auto, w którym siedział na drewnianych koralach. A przy stole zawsze siadał przy najkrótszym boku mebla, tam, gdzie jest jedno krzesło. Na miejscu dla jubilatów.
I tak stary był dla mnie mój dziadziuś – starością małego dziecka utkaną z tych kilku obrazków wizją nieśmiertelności.

Bardzo długo nie umiałam sama przed sobą się przyznać, że mój dziadziuś naprawdę jest stary. Starością powszednią i okropnie zwykłą, z wenflonem i kaczką, z narzekaniem i bez zębów. W białej koszuli nie ma już drobniaków, a sam leżący w łóżku nie przypomina mi jubilata.

Ale jeszcze żyje. Tylko że już inaczej. Oddał się cały swoim opowieściom. Monologuje. Jakby ktoś to jego szpitalne łóżko jubilata wypchnął za okno budynku, skąd złapała go chmura. I właśnie z chmury tej snuje swoje historie. A mówi pięknie. Jakby każde słowo było ze złota, a on sam miał chwilę po nich zniknąć. Jak motylek.

– Ile się jadło mięsa kiedyś na wsi, jak byłeś mały?

– Co niedzielę, ale to też nie każdą. Może dwa razy w miesiącu.

– A co się robiło wieczorem, jak byłeś mały?

– W karty się grało, w piątek na zabawy się chodziło, pierze się darło, takie… Potem telewizor był na wsi, to się chodziło na wycieczki ze szkołą na taki film „ZORRO”. I to był pierwszy film, co widziałem i to tyle razy… A nie pamiętam go wcale, tylko ten ZORRO, ładny chłopak. I ja też byłem ładny chłopak. Dziewuchy pisały do mnie listy, a ja głupi je wyrzucałem.

– To czemuś wyrzucał?

– Ale co żem wyrzucał?

– No, a jak było kiedyś? Lepiej niż teraz?

– Nie wiem, czy lepiej. Weselej (długie milczenie) no, tak, dużo weselej.

I nawet tym, którzy podglądają nas z wysokości obłoków, nasza rzeczywistość nie wydaje się wesoła. Czy słusznie? Bo przecież zawsze jest jakieś „kiedyś”, które było weselsze. I zawsze istnieje możliwość, że to „kiedyś” jest właśnie teraz.