Miesięcznik "Menażeria"

Hipocentrum

 

 

Kalifornia jest otwarta na ocean

w którym można

surfować jak w żadnym innym miejscu na Ziemi

na góry

miejsce narodzin bushcraftu w parkach przyrody

jakich nikt nie ma

i kolarstwa górskiego, krzykliwych

niebezpiecznych sportów

na niebo

na którym pająk linii lotniczych tka globalną

sieć

 

Kalifornia jest otwarta na

ludzi

odwróconych od

tego wszystkiego, zamkniętych w kampusach

korporacji

którzy tkają sieci społecznościowe

w odosobnieniu i ciszy

układają poezję samotnie

błądzących elektronów

 

Kalifornijskie kolorowe motyle

siedzą na mizernych

kwiatach maczka,

uboczki, klarkii, kalandry

ciągną sok z wykwitu rozgrzanej ziemi

 

Kalifornia otwiera się tak

szeroko

aż

zanika

granica

między nią

a światem, a wielkim

uskokiem San Andreas

 

Tarcie gorących i w gruncie rzeczy

kruchych

płyt tektonicznych

ma tu wymiar ledwie poetyckiej metafory

bo w patosie poety pobrzmiewa świat wyobrażony

spiłowany przy pomocy słów

nie ten, który jest

i trzęsie się w posadach

 

 

 

 

Uliczne kręgle w Albuquerque

 

 

1.

 

– Rozbieg i pchnięcie!

– Słońce w zenicie

oślepia nie tylko przeciwnika.

 

2.

 

Biała kula biegnie po niebie.

Na ziemi kładą się cienie

drzew i budynków. Pod nogami

 

cień. Trafiona żarem

sylwetka klęka, obala się,

znika…

 

 

 

 

Knock-down

 

 

Mocne uderzenie upału: promienie słońca

wnikają w szorstką tkankę betonu. Misternie utkane

przez mizernych architektów miasto nie reaguje

na ból jak wymęczony bokser. Niezdolny do uników

 

zawodnik powierza swój los rywalowi a śmierć jest

słońcem którepali materię ringu i uwalnia

trujące substancje z powierzchnimiejskiego graffiti.

Krople trudu zasychają na twarzy w postaci kryształków

 

soli ulotnej jak życiodajna woda strącona na jałowy

nagrzany beton. Opuszcza gardę zmęczony wojownik

bo słońce jest wolnością a zwycięzca nie przegrywa

 

 

 

 

Gra

 

 

Trzeba sprawdzić

by iść dalej

 

Droga wolna

jeśli nic nie ma

 

 

 

 

Słowa

 

 

– Dobre są dni, kiedy owoce otwierają

ziarno soczystej prawdy, kiedy dają się zerwać –

głosi objazdowy kaznodzieja. – Synu, wsiadaj –

wskazuje drogę do autobusu Blue Bird TC/2000

z wyznawcami.

 

– Nie wierzę, dlatego zaczynam wierzyć, że jesteś poetą –

oddaję słowo

za słowo.

 

 

 

 

Mantra (w trakcie szukania noclegu na szlaku Pacific Crest Trail)

 

 

– Kiedy życie

przesypuje się tobie przez palce,

wejdź. Wybuchnie

źródło

 

mądrości: nowa pustynia

 

– mówi opiekun

świątyni do jedynego

ucznia. – Czas zacznie biec od

 

początku, aby zatrzymać się

przed wrotami

świętego miejsca – naucza

 

guru. Jego słowa

 

powtarza echo.

Głos

w pustym wnętrzu.

 

 

 

 

Wyładowania

 

 

To było na początku lata, kiedy po raz ostatni

patrzyłem na zatruty owoc miłości –

obrócony z każdej strony. Czego szukałem

na delikatnej, nawoskowanej skórce?

 

Elektryczne palce trzymały soczystą kulę powietrza.

Wtedy wyczerpany wyjrzałem przez okno:

słońce chowało się za budynkami, drzewami, wzgórzami.

Odejść nie za daleko, nie przekroczyć granic tamtego

świata ani burzy czasu –

 

nie udało się. Letni podmuch przyniósł bicie

kropel deszczu. Słowa jak pomruk, który

podąża za rozbłyskiem.

 

Po burzy ulga.